Aparte WordPress sites of een vertaalplugin?
Ik hoor regelmatig van klanten dat hun WordPress websites trager worden naarmate ze meer talen toevoegen in de (WPML) vertaalplugin. Op zich is dat natuurlijk niet onlogisch, omdat er bij toevoegen van een taal eigenlijk een duplicaat van al je content wordt gemaakt, dus bepaalde databasetabellen zijn opeens dubbel zo vol.
Een plugin zoals WPML is natuurlijk perfect om al je administratie binnen 1 omgeving te houden en op die manier snel multitalige content uit te rollen, maar het kent ook een aantal serieuze nadelen, met name op performance gebied:
- hoe meer pagina’s, posts, producten, drafts, revisies, categorieen, custom post types, custom velden etc. je gebruikt, hoe meer er gekopieerd moet worden naar de nieuwe taal. Het aantal entries in de WordPress posts-tabel loopt al snel in de duizenden…
- WPML vereist diverse extra plugins en als je WooCommerce gebruikt en dan ook nog eens verschillende productafbeeldingen per taal wilt toepassen, komen er weer een paar plugins bij
- niet elke 3rd party plugin is “translation ready” en soms moet je dus kunstgrepen uithalen en/of een developer inschakelen om te zorgen dat een bepaalde functionaliteit ook vertaalbaar is
- WPML blinkt niet uit in overzichtelijkheid; alle verschillende soorten vertalingen kunnen voor de gemiddelde contentmarketeer overweldigend overkomen
Als je meer dan 3 of 4 talen wilt toepassen binnen je website en/of je hebt een flinke hoeveelheid content, dan is het mijns insziens af te raden om voor een vertaalplugin te kiezen.
Ik weet dat ik daar niet altijd vrienden mee maak, maar ik zou in plaats daarvan kiezen voor een WordPress Multi-site oplossing of zelfs om domeinen apart te hosten. Hoewel het laatste betekent dat alle sites apart onderhouden moeten worden, ben ik daar wel voorstander van, omwille van technische en logistieke voordelen:
- Elke WordPress installatie krijgt zijn eigen (schone, snelle, efficiente) database. Want hoewel je met een multi-site oplossing keurig de tabellen spreidt, blijft het nog altijd 1 en dezelfde database (die corrupt kan raken bijvoorbeeld).
- Elke WordPress installatie kan op een eigen server draaien; SEO-technisch wil je je websites zo dicht mogelijk bij hun respectievelijke doelgroep gehost zien, met andere woorden: je NL-website moet in Nederland gehost worden, maar de FR-variant in Frankrijk.
- Je kunt zowel met een multi-site als met aparte hosting gebruikers per website aanwijzen, zodat je qua onderhoud nooit in elkaars vaarwater zit.
- Lokalisatie is eenvoudiger met aparte sites. Denk aan: “veld X” is wel verplicht in Nederland, maar niet in Engeland.
- Je vermijdt codetechnische condities. Een developer die merkt dat een bepaalde functionaliteit niet landafhankelijk is (zoals externe API’s), verzandt al snel in (vertragende) code als “if language = ‘NL’ then…..“.
- Je kunt voor elk domein een aparte testsite inrichten.
- Aparte websites zijn makkelijk te scheiden in rapportagetools zoals Google Analytics.
- Een fout in de Nederlandse website haalt niet de Engelse website onderuit, zoals een programmeerfout in een WPML-site dat wel doet. Nieuwe talen uitrollen wordt daardoor ook minder stressvol.
Uiteraard zijn er – naast het eerdere genoemde separate onderhoud van de websites – ook nadelen verbonden aan het hosten van aparte websites:
- Je hebt per site hosting nodig inclusief de extra’s zoals een SSL-certificaat.
- Er zijn meer pluginafhankelijke kosten. Sommige plugins moet je per site aanschaffen en sowieso moeten alle plugins per site geinstalleerd en updated worden.
- Als je al een bestaande WPML site hebt, tsja, dan is het wel even een klus om die over te zetten naar aparte websites….
